छोरालाई चिठ्ठी —जेबी खत्री
छोरालाई चिठ्ठी
—जेबी खत्री
बोकेर एउटा मिठो सपना
परदेसिएको पनि धेरै भयो ।
अभावमा तन्नेरी मनहरू
अ“ध्यारो भएको छ गाउ“–घर
अब उघारेर छितिज
छरेर उज्यालो
झलमल पार्नु छ बस्ती
कान्छा यसपाली त घर आइज है ।
पाठशाला भत्किएर
अक्षरहरू पुरिएका गाउँ–बस्तीहरूमा
एक अञ्जुली उज्यालो मागिरहेछन् अझै
अभावमा हज्जारौँ मनहरू
पन्छाउँदै बाधा–अड्चन
गरेर एउटा दृढ सङ्कल्प
नपरी कुनै उल्झनमा अब
कोर्नु छ सुनौला अक्षरले
समृद्ध नेपालको नक्शा ।
कान्छा यसपाली त घर आइज है ।
बाँझै छन् गैरी खेतका गराहरू
गरेर खन–जोत र मल–जल
सि“चेर पसिनाले
अब सुन जस्तै धानका बाला फलाउ“नु पर्छ
कान्छा यसपाली त घर आइज है ।
पसेर भल–बाढी बारी पनि
धा“जा–धाँजा भएर चिरिएको छ ।
फुटाइ कान्ला टिपेर ढुङ्गा
सम्याइ गराहरू
यही माटोमा
अब सुन जस्तै मकैका घोगा फलाउनु पर्छ
कान्छा यसपाली त घर आइज है ।
उदास मन लिएर सुत्छ रात
आँखाभरि आँसु लिएर व्यूँझन्छ बिहान
धसेर घुँडा आफ्नै माटोमा
स्याउ,सुन्तला,नास्पाती र अम्बाहरू फलाउनु पर्छ ।
फाँडेर भस्मे
खनी–खोस्री रोपेर खुसी
भावी सन्ततिहरूका अनुहारमा
अब यही माटोमा
हिरा–मोती फलाउनु पर्छ ।
कान्छा यसपाली त घर आइज है ।
