रक्सीको रन्को मात्र होइन राष्ट्रिय खेल पनि चर्कै रहेछ यतातिर । सात खालमा तास चलिरहेको देखेपछि बोल्नुभयो केशवजी । प्रत्येक खालमा नौ–दस जना खेलिरहेछन्, बाह्र–पन्ध्र जना हेरिरहेछन् । रक्सीको रङ्ग, जुवातासको उमङ्ग भएपछि मान्छे सुध्रिने कहिले । भट्टीको ओसिलो कुनामा रमाउन्जेल खुसी कहिले ? हामी नेपालीलाई काम नभएर होइन, काम नगरेरै फुर्सदैफुर्सदमा बितिरहेछ जीवन । फलचाहिँ बाँझो धर्ती र कठिन बाटो बनिरहेछ । खजमजिएका छायाहरूले मन कोपर्छन् कताकता छायाहरू पनि मायालु बनूँन् भन्ने कामना गर्छु म । छायाहरू सच्चिँयून्, काउकुती छ ममा ।

हामीलाई सिलगढी पुग्नु छ । पिपल्लाबाट तल झरेपछि फेरि भेटिन्छ सेती नदी । नदी र समय उस्तै हुन् । भेटिन्छन् तर पर्खंदैनन् । मलाई रूखहरूसँग कुरा गर्न, नदीसँग गीत गाउन र आकाशझैँ चम्किलो बन्न रमाइलो लाग्छ । नदीका छालहरू र समयका वेगहरूसँग जुध्दै अघि बढ्नुमा जत्ति आनन्द अरू के नै हुन्छ र   जीवनमा ।

‘के थाहा छ र, कतै हामी हिँडिरहेको यही बाटोमा पनि एम्बुस बिच्छ्याइएको छ   कि ? के थाहा छ र हिँड्दाहिँड्दै विष्फोटमा मरिन्छ कि ? के थाहा छ र हिँड्दाहिँड्दै अपहरणमा परिन्छ कि अझै पनि ?’ एउटा सन्त्रास पोख्नुहुन्छ कालीबहादुरजी । माओवादी र सरकारबीच शान्ति सम्झौता भएर पनि युद्ध राम्ररी थामिइनसकेको धेरै प्रसङ्ग कोट्टयाइरहनुहुन्छ उहाँ । युद्ध अहिलेसम्म कहिले राम्रो भयो र संसारमा । युद्ध भन्नेबित्तिकै सन्त्रास त आउने नै भयो ।