शुभसाइत एक मुहूर्त एक आभाष साइत शुभसाइतको वर्षै भएछ सत्यकथा जस्तो धमिलो स्मरण पुरानो याद मिठो सम्झना छाएको छ हृदयभरि ओगटेको छ सिङ्गो मुटु मनले चाहिरहने आँखाले पलपल खोजिरहने त्यो

मूक दुनियाँ र पीपल चौबाटोको छेउमा विशाल चौतारोबीच थेगेर अजङ्गको शरीर  गरेर प्रतीक्षा आफ्नो मृत्युको दिन लगाएर बिल्ला  शरीरको एउटा भागमा ठिङ्ग उभिएको छ बरपीपल।   छोडेको छैन आफ्नो कर्म

तिमी बाँचेर के फाइदा ? छन्द: शार्दूलविक्रीडित तिम्रा सुन्दर बङ्गला घर जहाँ कोठा सयौँ छन् अरे सुत्ने आखिर सातआठ फुटको ओछ्यान यौटै छ रे सुन्दै लाग्छ उदेक खाट सुनको आरामदायी

फेरि रमाउनु छ…!   मडारिएर एकापसमा बादलका टुक्राहरू ठोक्किँदै निस्किएको बडेमानको आवाजपछि सीमसीम सीमसीम परिरहेको झरीमा ओढेर एउटै बर्सादी छचल्किएको मनको तलाऊमा डुबुल्की मार्दै गरेका यात्राका ती पल ! दबाएर

त्यो दशैँ पो दशैँ   त्यो दशैँ पो दशैँ जुन बेला भदौरे वर्षासँगै को पारिलो घामले दशैँलाई निम्तो दिएझैँ लाग्थ्यो ; अनि तीजताका रातो पहिरनमा महिलाहरूको लर्को देख्दा दशैँको जन्ती

विकास लामो समय र दूरीको चौतर्फी यात्रामा मेरो निश्चल नयनले तिमीसामु त्यस्तो सङ्गम देख्यो, तिमी त भविष्यनिर्माता बनेर आएछौ । समृद्ध स्थिर र समावेशी समाज निर्माणमा सहयोगी जीवनस्तरमा सुधार र

– आऊ हे शुभ्र मोती –   सारा यो सृष्टिमा छन् जति चिज गुणले छन् सबैनै अपूर्ण जस्तै होस् शक्तिशाली तरपनि मुलुकी प्राप्ति मानिन्न पूर्ण । बुझ्दै जाँदा धरामा मनुजमन