अथाह सागरको अनन्त गहिराइबाट कठै ! अलग्याइएको म तिम्रो निगाहले पठाइएका कृत्रिम अक्सिजन फुल्का लिएर फुत्त–फुत्त खसालिने खुराकमा बाँचिरहेको एक अक्वैरियम जिन्दगी ।   मेरा रङ्गिन वदनबाट परावर्तित

( कविता) ठुले देश बिर्सिदैन  धितो राखेर आफ्नै पुर्खौली विरासत बाध्यताको विमान चडेर पर्देशिएको हुँ हजुरले सोचेको यत्ति त हो भुलेर आफ्नै देशको माटो बिर्सिएर आफ्नै गाँउको परिवेश यो ठुले

कविता : सन्तान   प्रकाश खड्का “अभियान “   उमङ्गको सिंगो धर्ती सिँचेर ढुङ्गामाटोमा नाङ्गो पैताला घिसार्दै बैरीको बुट र थुक सहेर धर्तीको ऋतु रङ्ग देखाउँछन् बाबाले   क्रन्दनको कालो

चिनारी मेरो मीरा काफ्ले   चाँदीको जस्तै हिमाल मेरो तराई सूनको नेपाली चित्त बिशाल मेरो, होइन बित्तको। कर्मठ मेरा हत्केला छन ठेलाले ससक्त सिमाना पनि भत्किन दिन्न बन्दछु स्तम्भ जङ्गल

जल्नेहरु यसरी जले …. # डा. सुशील ताम्राकार   जल्नेहरु यसरी जले कोही आगो भै जले कोही धागो झैँ जले । यत्रतत्र जले, सर्बत्र जले अस्वीकृत प्रेमको प्रेम पत्र झैं

( कविता)    आगो ओकल्नेहरू भीम कार्की   आगो ओकल्नेहरू ओकलिरहेकै छन सदाकालदेखि आगो ओकल्नु काम हो उनीहरूको उनका खोपिका कोही उनलाई भैरव देख्छन् कोही महादेव वरिपरि जगत जलि रहन्छ

(कविता)    लडाइँमा लाहुरेको गीत  ================= रबिन शर्मा   बुट बजारेपछि जमिनमा किन सुनिन्छ झरनाको लय< किन आउँछ पहाडको खोलामा बग्ने पानीको याद< खै को हो कुवाको छेउमा बन्दुक बिसायर

(कविता) प्रभा भट्टराई आचार्य परदेशबाट पत्र   अघिल्ला सबै पत्र पायौ कि आमा ? सिरानी भिजाई निदायौ कि आमा ! कि भक्कानियौ सास रोकेर लामो ? मसी पग्लिँदा बाँध लायौ

( कविता)   आरुका बोटमा अक्षरका फूलहरू नारायण अधिकारी   तिमी कोपिला भाँचेर बखान गर्छौ फूलको र, निभाएर साँझका बत्तीहरू बयान गर्छौ उज्यालोको । हरेक दिन मिर्मिरेमा आउने बिहानीलाई कालो

(कविता)      नारी – पद्मा लिंखा मगर समुद्र हुन् नारी जति डुबे पनि हुन्छ उत्रिए पनि हुन्छ, धर्ती हुन् नारी जति टेके पनि हुन्छ उफ्रिए पनि हुन्छ आमा हुन्