ब्रह्मदत्त वाग्ले (बेल्जियम) ——————— म जे छु त्यो आकस्मिक होईन वर्षौंको यात्रामा सिञ्चित बोधीवृक्ष जस्तै आँधी वेहेरीले ढाल्न नसक्ने संघर्षहरूले खारिएर कुँदिएको व्यक्ति हूँ म म भित्रका मेरा आत्माकथाहरू मेरा

तोरण सम्झौता र सन्धिका तोरण पुग्दैन झुण्डिएर, अब मलाई हेलियोग्राफमा समेटिएकी हाम्री आमाको मुहार लिम्पियाधुरा र लिपुलेकमा मुस्कुराइरहेको चाहिन्छ, अधिकारको सीमा शक्तिको परिधि भन्दा परपर हजारौँ मृत्युसँग पौँठेजोरी खेल्दै जीवनको

  सुनसान छ मेरो गाउँ कति सुन्दर थियो यो ठाउँ आज वृद्ध बा र आमा, बाँझो पाखो मात्र छ माया थियो, प्रेम थियो आत्मीयता थियो आज स्वार्थ मात्र भेटिन्छ चाडबाडमा

  मैले वस्तु देखेँ वस्तु देख्ने आँखा देखेँ आँखा देख्ने मन देखेँ त्यही मन देख्ने मभित्रको ‘म’ खोज्नुछ। वालुवामा मिसिएको चिनी छुट्याउने कमिलो देखेँ पानीमा मिसिएको दुध छुट्याउने हाँस देखेँ

  गयो हिजो के हो भोलि, देखेको छ कस्ले ? गर्यो काम रम्यो आज , जानेको छ जस्ले । देशै छोडी अघि बढ्ने सपना रैछ कस्तो ? छोड्दै जाँदा परिवार,

किन भीडभन्दा अलग देखिन्छ त्यो मान्छे ? जो बोकिहिँड्छ प्रश्नहरुको जीवन्त मशाल किन सधैँ एक्लै हुन्छ यात्रामा ? आफैँसँगको सम्वादमा क्षणमै उच्च, क्षणमै मत्थर किन हुन्छ उसको आवाज ? किन