ब्रह्मदत्त वाग्ले (बेल्जियम) ——————— म जे छु त्यो आकस्मिक होईन वर्षौंको यात्रामा सिञ्चित बोधीवृक्ष जस्तै आँधी वेहेरीले ढाल्न नसक्ने संघर्षहरूले खारिएर कुँदिएको व्यक्ति हूँ म म भित्रका मेरा आत्माकथाहरू मेरा

तोरण सम्झौता र सन्धिका तोरण पुग्दैन झुण्डिएर, अब मलाई हेलियोग्राफमा समेटिएकी हाम्री आमाको मुहार लिम्पियाधुरा र लिपुलेकमा मुस्कुराइरहेको चाहिन्छ, अधिकारको सीमा शक्तिको परिधि भन्दा परपर हजारौँ मृत्युसँग पौँठेजोरी खेल्दै जीवनको

  सुनसान छ मेरो गाउँ कति सुन्दर थियो यो ठाउँ आज वृद्ध बा र आमा, बाँझो पाखो मात्र छ माया थियो, प्रेम थियो आत्मीयता थियो आज स्वार्थ मात्र भेटिन्छ चाडबाडमा