– आऊ हे शुभ्र मोती –   सारा यो सृष्टिमा छन् जति चिज गुणले छन् सबैनै अपूर्ण जस्तै होस् शक्तिशाली तरपनि मुलुकी प्राप्ति मानिन्न पूर्ण । बुझ्दै जाँदा धरामा मनुजमन

प्रीत संप्रेषण   यो मोहरात्रिको निस्तब्ध मध्य प्रहरमा संसार लठ्ठिएर निद्रामा परेका बेला मेरी मायालु लामो लामो सास तानेर मेरा लागि कोल्टे फेर्दै होलिन् , मुटु बेस्सरी बजेको होला, वक्षस्थल

प्रिय तिमी कवि नै बन्नुपर्छ   हिमाललाई पहाडसँग जोड्नुपर्छ तराइमा पैतलाको छाप छोड्नुपर्छ   आफ्नै भाषा, भेष, परिवेशमा रम्नुपर्छ प्रिय तिमी कवि नै बन्नुपर्छ !! प्रिय !! सयपत्रीको मालासँगै गाँसिनुपर्छ  

द्रष्टव्य   द्रव्यपिशाचको अगाडि द्रुत गतिमा दोणाचाल द्रष्टा बनेर, कन्जुसभित्रको शत्रुता परास्त गर्नुछ, दोहोलो पारेर !   त्यो, द्रविभूत मनोभावनालाई हावाको वेगसँगै कुदाउनु त्यसमाथि चम्किला ती दौँतरीसँग डण्डिवियोको, दाउ राखेर

देशले मलाई मन दियो, धन दिएन रहर दियो, ठहर दिएन सपना दियो, विपना दिएन कि म यस्तो देशमा जन्मनु नै थिएन ? विद्यालयले मलाई ज्ञान दियो, ध्यान दिएन बुद्धि दियो,