किन भीडभन्दा अलग देखिन्छ त्यो मान्छे ? जो बोकिहिँड्छ प्रश्नहरुको जीवन्त मशाल किन सधैँ एक्लै हुन्छ यात्रामा ? आफैँसँगको सम्वादमा क्षणमै उच्च, क्षणमै मत्थर किन हुन्छ उसको आवाज ? किन

  कलमभित्रको झ्यालखानामा बन्दी बनाइएका मेरा अक्षरहरू दबिएका छन्, निसास्सिएका छन् चित्कार गर्छन् कोकोहोलो हालेर स्वतन्त्रताका लागि तिनका रोदन सुन्दा दया पलाउँछ अनि, सेतो कागजका पाना भरी छताछुल्ल पोखिदिन्छु मेरा

छैन भनेपनि, होइन भनेपनि तिमी यस्तरी छ्यौ मेरो जीवनमा कि हजार निषेधबिच निद्रामा ऐँठनले भनिदिनु पर्छ जसरी रुखका पातहरू भनिदिन्छन् फर्फर फर्फर हावाको उपस्थिति एउटा  आभास काखी च्यापेर कट्मिरो सपना

    अथाह सागरको अनन्त गहिराइबाट कठै ! अलग्याइएको म तिम्रो निगाहले पठाइएका कृत्रिम अक्सिजन फुल्का लिएर फुत्त–फुत्त खसालिने खुराकमा बाँचिरहेको एक अक्वैरियम जिन्दगी ।   मेरा रङ्गिन वदनबाट परावर्तित

( कविता) ठुले देश बिर्सिदैन  धितो राखेर आफ्नै पुर्खौली विरासत बाध्यताको विमान चडेर पर्देशिएको हुँ हजुरले सोचेको यत्ति त हो भुलेर आफ्नै देशको माटो बिर्सिएर आफ्नै गाँउको परिवेश यो ठुले

कविता : सन्तान   प्रकाश खड्का “अभियान “   उमङ्गको सिंगो धर्ती सिँचेर ढुङ्गामाटोमा नाङ्गो पैताला घिसार्दै बैरीको बुट र थुक सहेर धर्तीको ऋतु रङ्ग देखाउँछन् बाबाले   क्रन्दनको कालो