सुनसान छ मेरो गाउँ कति सुन्दर थियो यो ठाउँ आज वृद्ध बा र आमा, बाँझो पाखो मात्र छ माया थियो, प्रेम थियो आत्मीयता थियो आज स्वार्थ मात्र भेटिन्छ चाडबाडमा

  मैले वस्तु देखेँ वस्तु देख्ने आँखा देखेँ आँखा देख्ने मन देखेँ त्यही मन देख्ने मभित्रको ‘म’ खोज्नुछ। वालुवामा मिसिएको चिनी छुट्याउने कमिलो देखेँ पानीमा मिसिएको दुध छुट्याउने हाँस देखेँ

  गयो हिजो के हो भोलि, देखेको छ कस्ले ? गर्यो काम रम्यो आज , जानेको छ जस्ले । देशै छोडी अघि बढ्ने सपना रैछ कस्तो ? छोड्दै जाँदा परिवार,

किन भीडभन्दा अलग देखिन्छ त्यो मान्छे ? जो बोकिहिँड्छ प्रश्नहरुको जीवन्त मशाल किन सधैँ एक्लै हुन्छ यात्रामा ? आफैँसँगको सम्वादमा क्षणमै उच्च, क्षणमै मत्थर किन हुन्छ उसको आवाज ? किन

  कलमभित्रको झ्यालखानामा बन्दी बनाइएका मेरा अक्षरहरू दबिएका छन्, निसास्सिएका छन् चित्कार गर्छन् कोकोहोलो हालेर स्वतन्त्रताका लागि तिनका रोदन सुन्दा दया पलाउँछ अनि, सेतो कागजका पाना भरी छताछुल्ल पोखिदिन्छु मेरा

छैन भनेपनि, होइन भनेपनि तिमी यस्तरी छ्यौ मेरो जीवनमा कि हजार निषेधबिच निद्रामा ऐँठनले भनिदिनु पर्छ जसरी रुखका पातहरू भनिदिन्छन् फर्फर फर्फर हावाको उपस्थिति एउटा  आभास काखी च्यापेर कट्मिरो सपना