शुभसाइत एक मुहूर्त एक आभाष साइत शुभसाइतको वर्षै भएछ सत्यकथा जस्तो धमिलो स्मरण पुरानो याद मिठो सम्झना छाएको छ हृदयभरि ओगटेको छ सिङ्गो मुटु मनले चाहिरहने आँखाले पलपल खोजिरहने त्यो

मूक दुनियाँ र पीपल चौबाटोको छेउमा विशाल चौतारोबीच थेगेर अजङ्गको शरीर  गरेर प्रतीक्षा आफ्नो मृत्युको दिन लगाएर बिल्ला  शरीरको एउटा भागमा ठिङ्ग उभिएको छ बरपीपल।   छोडेको छैन आफ्नो कर्म

तिमी बाँचेर के फाइदा ? छन्द: शार्दूलविक्रीडित तिम्रा सुन्दर बङ्गला घर जहाँ कोठा सयौँ छन् अरे सुत्ने आखिर सातआठ फुटको ओछ्यान यौटै छ रे सुन्दै लाग्छ उदेक खाट सुनको आरामदायी