( कविता)   आरुका बोटमा अक्षरका फूलहरू नारायण अधिकारी   तिमी कोपिला भाँचेर बखान गर्छौ फूलको र, निभाएर साँझका बत्तीहरू बयान गर्छौ उज्यालोको । हरेक दिन मिर्मिरेमा आउने बिहानीलाई कालो

(कविता)      नारी – पद्मा लिंखा मगर समुद्र हुन् नारी जति डुबे पनि हुन्छ उत्रिए पनि हुन्छ, धर्ती हुन् नारी जति टेके पनि हुन्छ उफ्रिए पनि हुन्छ आमा हुन्

  कविता गोवर्द्धन पूजा पीडा   रात बाँकी छदै चन्द्रमाले सुटुक्क भन्यो- भोलिको बिहानीले फाटेको मन टाल्नुपर्छ पीडाको पहाड पगाल्नुपर्छ मैले एकपटक मनको डेरामा हेरें- लम्पसार लथालिङ्ग थुप्रिएका दुब्ला दु:खी

मेरो एउटा साथी छ # रमेशराज पौडेल   मेरो एउटा साथी छ, ऊ म भन्दामाथि छ । ऊ धनको दुनियाँमा रमाएको छ म मनको दुनियाँमा हराएको छु। ऊ र म

(कविता) पानीका छाल र मनका छाल —नम्रता गुरागाईं   पानीका छालजस्तै मनका छालपनि उठदै, बस्दै गर्छन ठोकिंदै, फर्कदै गर्छन पानीको छालले हुत्याउदै किनारमा ल्याएको अथाह वस्तुजस्तै मनको छाललेपनि जीवनका बग्रेल्ती

(कविता) भाँडेर आफ्नै घर राजेन्द्र श्रेष्ठ ‘राज”   ( छन्द-शार्दूलविक्रीडित)   बारम्बार लुछाचुँडी र फुटले बण्डा गरे देश यो स्वार्थैस्वार्थ बढ्यो अपार गतिले नेतृत्व निष्काम भो रित्तो भो सबले लुटेर

(कविता) लक्ष्मीप्रसाद देवकोटा  प्रा. धर्मराज कोइराला   आकाश ओढ़ी सितारा गन्छौ टल्किने जुहार धर्तिका रंग मिलाई उड्ने कल्पना अपार॥१॥ तिम्रो व्रह्माण्ड घुम्ने कल्पना अपार ॥॥ सागर भन्दा विशाल छाती प्रकृति